Blog

Przestrzeń osobista a przestrezń wspólna w domu

My ludzie jesteśmy zdecydowanie istotami stadnymi. Jednak każdy z nas ma chwile kiedy potrzebuje nieco prywatności a wręcz samotności.

Zarządzanie przestrzenią w projektowaniu wnętrz.

Zakres potrzeby samotności w domu jest dalece indywidualny. Introwertycy będą potrzebowali jej znacznie więcej niż ekstrawertycy. Również aktywności dziejące się w przestrzeni mieszkalnej wymagają określonych warunków. Czasami skupienia czy zatopienia się w swoim własnym świecie. Innym razem aktywności w gronie rodzinnym lub spotkań towarzyskich. Krzyżowanie się pomysłów na korzystanie ze wspólnej przestrzeni różnych jej użytkowników, jest podstawą funkcjonowania wielu mieszkań. A niemożność ich zrealizowania powoduje wiele napięć i frustracji. Dlatego schematyczne aranżowanie wnętrz, bez uwzględnienia indywidualnych potrzeb domowników, może wprowadzać chaos. Nie dość, że nikt tego nie lubi, to ciągłe zamieszanie może być ogniskiem zapalnym wielu konfliktów.

Jak uwzględnić „prywatne niebo” podczas aranżacji wnętrz.

Jak twierdzi dr Diane Rogers, „ustanowienie prywatnego nieba, w którym osoba każdego dnia może autentycznie się zrelaksować i pomedytować, jest ważne dla dobrego samopoczucia psychicznego i mentalnego. Wówczas tylko naprawdę można zjednać ciało i umysł”. W mieszkaniu powinna istnieć równowaga pomiędzy aspektami związanymi z wyrażaniem przez człowieka samego siebie a satysfakcją w relacji z innymi. Ważne jest, by każdy miał poczucie kontroli nad domowym terytorium. Potrzeby wszystkich mieszkańców powinny być spełnione na równym poziomie, poprzez wyznaczenie przestrzeni prywatnej i publicznej.

Rodzaje przestrzeni w architekturze wnętrz.

Z pomocą w tej kwestii przychodzi dwoje badaczy środowiskowych, Rachel Sebba i Arza Churchman. Proponują oni następujący podział: Przestrzeń indywidualna - należąca wyłącznie do jednej osoby, gdzie prywatność może być zapewniona: np. pracownia. Przestrzeń dzielona wspólna – należąca do jakiejś grupy jej użytkowników, jak np. rodzina, ale też podgrupy; na przykład rodzice - sypialnia, dzieci - pokój zabaw. Przestrzeń publiczna – należąca do wszystkich mieszkańców domu, ale też gości, jak salon czy kuchnia.









Przestrzeń osobista w projekcie wnętrza.

Pojęcie przestrzeni osobistej zatem można opisać jako potrzebę utrzymywania właściwego dystansu. Przestrzeń osobista może być zdefiniowana jako „niewidzialna linia otaczająca ludzi, której nikt inny nie może przekroczyć. Podąża ona za człowiekiem, rozszerza i kurczy w zależności od sytuacji, w której się znalazł. Potrzeba utrzymania różnego stopnia dystansu przestrzennego staje się zauważalna, gdy ludzie wyznaczają swoje terytorium w domu, ale też poza nim. Terytorium, które jest komunikatem o potrzebie bycia z jednej strony połączonym, a z drugiej - odseperowanym od otoczenia”.